آلاوه

فارسی

ریشه لغت

• بهاری

آوایش

• /آلاوِه/

اسم

آلاوه

1. (قدیم): شعله آتش، زبانه آتش؛ الو.

   بصورت «آلاوهَ» در زبان بهاری به دو بخش آلا - وَ قابل تجزیه است؛ که مفهوم کلی از آن به معنی تهاتر، پایاپای و مانند آنها است.

2. جایی که در آن آتش روشن کنند.

   احتمالاً از نیا-هندواروپایی -leh₂p*، همریشه با یونانی باستان λάμπω «درخشیدن»، لیتوانیایی lópė «نور»، لاتویایی lāpa «مشعل».

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین