آلوده‌دامن

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آلوده/دامَن/

صفت[ویرایش]

آلوده‌دامن

  1. (قدیم): ناپرهیرکار، گناهکار، تردامن. آلوده دامان.
    گر من آلوده دامنم چه عجب/ همه عالم گواه عصمت اوست. «حافظ»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن