آمن

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /آمَن/

صفت

آمن

1. (قدیم): ایمن، بی‌بیم، بی‌خوف. استوارتر‌.

   آمَن در زبان بهاری از دو بخش آ - من تشکیل شده؛ که به معنی «حالا من»، «خُب من» و مانند آنها است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس