آهمند

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آهُمَند/

صفت

آهمند

1. (قدیم): دروغگو، معیوب، گناهکار، عاصی، آهومند.

   کّفّش سوختی گر بُدی آهمند/ وگر راست بودی نکردندی گزند. «اسدی‌طوسی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین