آهنگ‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آهَنگ/کردَن/

مصدر فعل متعدی

آهنگ‌کردن

1. (موسیقی ایرانی): کوک کردن، میزان کردن، تنظیم کردن.

   اگر دو وتر را در یک مرتبه آهنگ کنند، بینهما بُعدی نباشد. «مراغی»

مصدر فعل لازم

1. قصد کردن، عزم کردن.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین