آواز

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آواز/

اسم

آواز

1. هر نوع صدایی که دارای آهمگ باشد؛ صدای آهنگین. نغمه، سرود، اهنگ.
2. (موسیقی ایرانی): صدایی آهنگین معمولاً در قالب یکی از دستگاههای موسیقی سنتی، که از حنجره انسان بیرون می‌آید و معمولاً با کلام همراه است. هر یک از دستگاه‌های موسیقی و گوشه‌های آن.

کهن واژه

1. آواز ممکن است در زبان معیار باستان به صورت آ - واز قابل تجزیه است و به نظر می‌رسد اینک به شکل اهواز محفوظ است، خصوصیت مردمانی که پس از صید هر روزه، بساط رقص و شادی در دنیای کهن و دنیای امروز لب شط برپا می‌دارند.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس