آچاردن
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آچارْدَن/
مصدر فعل متعدی[ویرایش]
آچاردن
- (قدیم): بن مضارع آچار: اضافه کردن چاشنی و آچار به غذا، و به مجاز آمیختن. درهم آمیختن. چاشنی به خوراک زدن.
- به لفظ آچاريدن هم آمده: چاشنی و آچار بطعام زدن، چاشنی زدن.
منابع[ویرایش]
- لغت‌نامه دهخدا/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن