آکله
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /آکِلِه/
اسم
[ویرایش]
کونی
- (پزشکی): خوره، جذام.
- این ناخوشی ... نمی‌دانم آکله است ... یا چه کوفتی است. «صادق‌هدایت»
صفت
[ویرایش]- (گفتگو): ویژگی زن گستاخ و پرور. مؤنث آکل، خورنده.
- آکله است نمی‌شود با او طرف شد.
اسم
[ویرایش]آکُلِه
- نوعی برنج.
کنایه
[ویرایش]
- آکِلِه کنایه از: زن زشت و بد ترکیب.
واژه‌های مشتق شده
[ویرایش]برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین