آکند
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آکَند/
اسم[ویرایش]
آکند
- بُن ماضی آکندن، جزء پسین بعضی از کلمه‌های مرکّب، به معنی آکنده مانند سیم آکند، گل آکند.
- آکند ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش آ - کَند قابل تجزیه باشد؛ که مفهموم کلی از آن به معنی شهر یا دهکده سفیدپوستان شاید آریائیان بوده است. آکن.
- حوزه باستانشناسی: نهشته‌ای که در پدیداری چون حفره یا گودال به‌طور طبیعی یا به دست انسان انباشته شده است.
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس
«آکند» هم‌ارزِ «fill»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر غلامعلی حدادعادل، دفتر هفتم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۹۴-۸