اتفاقی
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /اِتِّفاقی/
صفت نسبی
[ویرایش]
اتفاقی
- ویژگی آنچه برحسب تصادف و بطور ناگهانی پیش آید. بطور تصادفی، ناگهانی. غیر منتظره، به ناگهان، غیرمترقبه.
- از این جریان‌های اتفاقی که بگذریم، دِه وضع عادی همیشگی خود را حفظ میکرد. «اسلامی ندوشن»
- (قدیم): مورد توافق طرفین، دوطرفه.
مترادف‌ها
[ویرایش]
| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین