اتقان کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِتقان/کردَن/

مصدر فعل متعدی

اتقان‌کردن (قدیم)‎

1. به استواری به ذهن سپردن؛ خوب فراگرفتن.

   تا یک درس را اتقان نکردمی به دیگری شروع نکردمی. «شمس تبریزی»

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن