ادبا

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اُدَبا/

اسم

ادبا

1. ادیبان، جمع ادیب.

   ادبا را شریک دولت کرد/ دولت خواجه دولت ادباست. «فرخی یزدی»

کهن‌واژه

1. ادبا ممکن است در زبان معیار باستان به صورت اُ - دَ - با قابل تجزیه باشد؛ و به معنای «اون هم یکی» اشاره به شخص یا شئی بوده است.

---

ترجمه
انگلیسی: literati academy

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس