از‌اتفاق

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَز/اِتفاق/

اسم مرکب

ازاتفاق (قدیم)‎

1. اتفاقاً، از روی اتفاق.

   خادمی برآمد و محدث خواست و از اتفاق هیچ محدث حاضر نبود. بیهقی»

مترادف‌ها

• اتفاقی، اتفاقا، اتفاق آرا، اتفاق افتادن، اتفاق داشتن، اتفاق کردن

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن