امر
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /اَمر/
اسم
[ویرایش]
امر
- از موضع برتر خواستن از کسی که کاری انجام دهد؛ خواستن مافوق از زیردست که کاری انجام دهد. حکم، دستور، فرمان دادن. مفردِ اوامر.
کنایه
[ویرایش]
- امر و نهی کردن کنایه از: کسی را به اطاعت از خود واداشتن.
واژه‌های مشتق شده
[ویرایش]برگردان‌ها
[ویرایش]ترجمه‌ها
|
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ فشرده انگلیسی به فارسی