اِ
فارسی
[ویرایش]گونه‌های دیگر نوشتاری
[ویرایش]ریشه شناسی
[ویرایش]آوایش
[ویرایش]
واکه
[ویرایش]
اِ
- در آغاز کلمه، نشانه همخوان همزه است که با یکی از واکه‌های کوتاه تلفظ می‌شود مانند: اَبر، اِسم، و اُردک. در وسط و آخر کلمه، نشانه واکه بلند است مانند دارآ، یا کرسی همزه، مانند مسأله، و منشأ.
- در گویش گنابادی ای، اوای، آخ، اِیْ.
واژه‌های وابسته
[ویرایش]کسره ––––
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6861-90-8