ا

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• الف، آ، ع

ریشه شناسی

• پیش هند و ایرانی

آوایش

• [ اَ ]

حرف

ا

1. نخستین حرف از الفبای فارسی؛ الف. در حساب ابجد نماینده عدد یک۱ است.

   در آغاز کلمه، نشانه همخوان همزه است که با یکی از واکه‌های کوتاه تلفظ می‌شود، مانند: ابر، اسم و اردک. در وسط و آخر کلمه، نشانه واکه بلند است؛ مانند: دارا یا کرسی همزه مانند: مسأله و منشأ.

2. حرف باصدای «زبر» از نخستین حرف الفبای زبان پارسی.

پیشوند

1. برای نفی کردن به کار میرود.

   «امرداد»

مترادف‌ها

• نا، بی

––––

برگردان‌ها

Translations

• انگلیسی: -un-, non
• فرانسوی: -a

ریشه‌شناسی۲

• [[<!]] و

A-, an-, from O.Pers./Av. negation prefix

1. appearing before consonants and vowels respectively.
2. A couple of examples in Mod.Pers.:

amordâd "immortality, name of the fifth month in the Iranian calendar," anušé; "fortunate, happy," anirani "non Iranian," âhu "vice, defect," âsoqdé "unburnt, half-burnt wood."

Bi- privative prefix, from Mid.Pers. abi-, O.Pers. *apaiy-, Av. apa-.

Nâ- negation prefix "not, no," Mid.Pers. ne, O.Pers. naiy, Av. na-, (particle of negation noit)

, Skt. na-, (ned)

, Gk. né- "not," L. ne-, in-, un-, PIE *ne-.

Abbreviations and symbols

Transliteration of Persian characters

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-90-8
• حیدری ملایری، م. فرهنگ ریشه شناختی اخترشناسی و اخترفیزیک، ۲۰۰۵