بان

فارسی

ریشه‌شناسی

• پهلوی

آوایش

• [بان]

اسم

بان

1. (گیاهی): درختی با برگ‌های سبز و لطیف و خوشبو که از دانه‌های آن روغن معطر می‌گیرند و برگ، میوه و دانه آن مصرف خوراکی و دارویی دارد.
2. (قدیمی): ماده‌ای خوشبو که از درخت بان تهیه می‌شده است.
3. (عامیانه): بام، کفترپرانی بالای بانی رفت.

پسوند

1. جزء پسین بعضی از کلمه‌های مرکب، به معنی محافظ و نگه‌دارنده‌‌. نگهبان، پاسبان، دریابان.
2. در آخر کلمه افزوده می‌شود و معنی حفاظت و نگاهبانی را می‌رساند: باغبان، دربان، دیده‌بان.

انگلیسی

اسم

1. صبح، پگاه.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-91-6