بلاغ

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /بَلاغ/

اسم

بَلاغ

1. پیام‌رسانی، رسانیدن. بلوغ.

زبان دیگر

ریشه لغت

• بهاری

اسم

بُلاغ

1. مترادف چشمه در زبان فارسی، آبی که در قنات جاری می‌شود و دائم است.
2. بُلاْغ: در گویش گنابادی یعنی کندن، جِر دادن، پاره کردن، گشاد کردن.

واژه‌های مشتق شده

• آقبلاغ، زاربلاغ، ساوجبلاغ، نهج‌البلاغه

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین