بگه
فارسی[ویرایش]
گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- آشوری
آوایش[ویرایش]
- /بَ/گهَ/
اسم خاص[ویرایش]
بگه
- اصطلاح فوق در فرهنگ و زبان ماد رایج بوده به در عبارتی سرزمین آذربایجان ایران متداول است.
- بگ با بگه علی‌رغم شباهت تلفظ، اولی نام یا صفت است و دومی کسی که به آن صفت موصوف است، معنی می‌دهد. بگه به زبان فارسی مگه یا مگر هم می‌تواند باشد.
- چنین معتقدند که اصطلاح بگه بیشتر در مورد الهه میترا (مِهر) به کار می‌رفته، ولی در کتیبه‌های هخامنشی این کلمه‌ای است که در مورد ایزدان بطور اعم به کار رفته.
–––––
برگردان‌ها[ویرایش]
- نویسه انگلیسی
|
منابع[ویرایش]
- تاریخ ماد: ISBN 964-445-106-6