تخت
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پهلوی
آوایش
[ویرایش]- /تَخت/
اسم
[ویرایش]
- جایگاه ویژه نشست پادشاه به هنگام بارعام؛ تخت شاهی، آیین تخت و کلاه.
- هرجای صاف و مسطح و فاقد برآمدگی و فرو رفتگی. کرسی، صندلی، نشیمنگاه.
- چهارپایه‌ای از جنس چوب یا فلز به شکل‌های مستطیل یا مربع.
- (گفتگو): تختخواب، وسیله ای برای خوابیدن روی آن، داری سطحی معمولا مستطیل و مسطح است. کف کفش.
صفت
[ویرایش]- (گفتگو): مطمئن؛ آسوده؛ راحت: خیالت تخت! مشکلی پیش نمی‌آید.
- دارای سطح هموار: برای کشاورزی زمین تخت بهتر است.
استعاره
[ویرایش]- تخت گاز رفتن: با سرعت زیاد رفتن (معمولا در رانندگی).
––––
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه‌ها | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین