تعبیه
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
- نیاهندوایرانی
آوایش[ویرایش]
- [تعب/ئیه]
اسم مصدر[ویرایش]
تعبیه
- چیزی را در جایی نصب کردن؛ کار گذاشتن؛ قرار دادن.
- تعبیه معرب تبیه بوده که اصطلاح اخیر از دو بخش تب | ئیه تشکیل شده است و استنتاج از آن در زبان معیار باستان کسی در شُرف تب کردن است.
- آراستن، آماده کردن.
- فراهم آوردن مقدمات هر کاری.
عربی[ویرایش]
مصدر[ویرایش]
- تعبیة
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-92-4