تعبیه
فارسی
[ویرایش]ریشه‌شناسی
[ویرایش]- نیاهندوایرانی
آوایش
[ویرایش]- [تعب/ئیه]
اسم مصدر
[ویرایش]
تعبیه
- چیزی را در جایی نصب کردن؛ کار گذاشتن؛ قرار دادن.
- تعبیه معرب تبیه بوده که اصطلاح اخیر از دو بخش تب | ئیه تشکیل شده است و استنتاج از آن در زبان معیار باستان کسی در شُرف تب کردن است.
- آراستن، آماده کردن.
- فراهم آوردن مقدمات هر کاری.
عربی
[ویرایش] مصدر
[ویرایش]- تعبیة
––––
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-92-4