حضرت
فارسی[ویرایش]
ریشه شناسی[ویرایش]
- نیاهندوایرانی
آوایش[ویرایش]
- حَ/زِر/عت]
صفت[ویرایش]
حضرت
- به مفهوم باستانی کلمه، آدم زِر زن، حرّاف، و در زبان فارسی خطیب، سخنور.
ریشه‌شناسی۲[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- [حضرة]
اسم[ویرایش]
- قرب، حضور.
- آستانه درگاه.
- کلمه‌ای است که برای احترام پیش ازنام قدیسان و بزرگان می‌آید. ؛~ عباسی الف - به حضرت عباس قسم. ب - به صورت راست و درست.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
––––