خنجر
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
 |
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ خنجر دارد |
آوایش[ویرایش]
- /خَن/جَر/
اسم[ویرایش]
خنجر
- کارد، چاقو، که نوع کابلی آن در نزد ملل شاهنامه بسیار زبانزد بوده، مانند چاقوی زنجان در دوران معاصر.
- سپاهی به گرد اندرش زابلی/ سپردار با خنجر کابلی
- خنجر در زبان معیار باستان به دو بخش خَن - جَر قابل تجزیه است و به معنی خندان یا آسان جِر دادن است.
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس
- شاهنامه. ISBN 964-5566-35-5