داته

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • پارسی باستان

آوایش[ویرایش]

  • /داته/

اسم[ویرایش]

داته

  1. در زبان پارسی باستان، قانون را داته می‌گفتند، همچنین قاضی یا قانوندار داته‌بر نامیده می‌شد.
    داته احتمالا به دو بخش دا - ته قابل تجزیه است، و دا یک اصطلاح بسیار کهن و احتمالا به معنی بزرگ و سرور است مانند دا-رضا، دا-موسی و از این نوع القاب در زبان فارسی.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • جهانداری داریوش بزرگ