دنگ
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /دَنگ/
اسم صوت
[ویرایش]
دَنگ (گفتگو)
- صدایی طنین‌دار که از برخورد دو چیز سخت به یکدیگر ایجاد می‌شود. صدا، آوا، نوا، هوار.
- وسیله‌ای برای کوبیدن برنج. دستگاه قالی‌کوبی.
- دَنْگ: در گویش گنابادی یعنی صدا کردن چیزی.
اسم
[ویرایش]دُنگ (گفتگو)
- یک ششم هر چیزی، دانگ.
اسم
[ویرایش]دِنگ (منسوخ)
- چاشنی تفنگ. دنگدان.
- دِنْگ: در گویش گنابادی یعنی قطره، ذره، کمی، اندکی، ضربه.
صفت
[ویرایش]- گیج. سرگشته. پریشان. ابله، کودن.
| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین