دین

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • پهلوی

آوایش[ویرایش]

اسم[ویرایش]

دِین

  1. آیین، کیش. راه، روش.
    دین در ایدئولوژی و معتقدات مشرق باستانی عامل بارزی بوده است.
  2. نام روز بیست وچهارم از هر ماه شمسی و نیز نام یکی از ایزدان زردشتی که نگهبان همین روز می‌باشد.
    دِین یا دَین هر دو ممکن است از یک اصطلاح باستانی‌تر دِیَن اخذ شده‌باشد و این اصطلاح اخیر به معنی گوینده، خبر دهنده، آگاه کننده و خلاصه بحث و توصیه کننده مدام و بی‌وقفه را در چنته دارد؛ و این عوامل سروش، فرشته، ایزد و رسول نام داشتند.

زبان دیگر[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • بهاری

اسم[ویرایش]

دِیَن

  1. گوینده، آگاه کننده، خبر دهنده.

اسم[ویرایش]

دِییِن

  1. (عامیانه): غیبت، تشجیع به غیبت، و بدگویی پشت سر کسی یا کسانی اغلب توسط پیر زنان و پیر مردان، که عصاره دین در همین یک کلمه خلاصه می‌شود.

زبان دیگر[ویرایش]

  • عربی

اسم[ویرایش]

دَین

  1. قرض، وام. جمع: دیون.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین