دین
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /دِین/---/دین (جمع: ادیان)
اسم[ویرایش]
دِین
- آیین، کیش. راه، روش.
- دین در ایدئولوژی و معتقدات مشرق باستانی عامل بارزی بوده است.
- نام روز بیست وچهارم از هر ماه شمسی و نیز نام یکی از ایزدان زردشتی که نگهبان همین روز می‌باشد.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- بهاری
اسم[ویرایش]
دِیَن
- گوینده، آگاه کننده، خبر دهنده.
اسم[ویرایش]
دِییِن
- (عامیانه): غیبت، تشجیع به غیبت، و بدگویی پشت سر کسی یا کسانی اغلب توسط پیر زنان و پیر مردان، که عصاره دین در همین یک کلمه خلاصه می‌شود.
زبان دیگر[ویرایش]
- عربی
اسم[ویرایش]
دَین
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین