سر

از ویکی‌واژه

(س رُ)

فارسی[ویرایش]

سِرْ :(ser) در گویش گنابادی یعنی گوشه ، کنار ، راز

سَرْ :(sar) در گویش گنابادی یعنی ابتدا ، آغاز ، سرآغاز

ریشه‌شناسی[ویرایش]

اسم[ویرایش]

  1. راز.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

(سَ رْ)

ریشه‌شناسی[ویرایش]

  1. ~ و دستار نمودن کنایه از: خودنمایی کردن.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

و کار (سَ رُ)

  1. کفشی که از ریسمان بافند؛ موزه.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

(~.)

  1. نوعی ماهی.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

(~.)

  1. شرابی که از برنج سازند.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

اسم مرکب[ویرایش]

  1. کار.
  2. معامله.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

خوردن (سُ. دَ)

مصدر لازم[ویرایش]

  1. لیز خوردن.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

به راه (~. بِ)

  1. سرپیچی کردن.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

(سُ)

صفت مرکب[ویرایش]

  1. مطیع، فرمانبردار.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

برتافتن (~. بَ تَ)

صفت[ویرایش]

  1. سرخ، سرخ رنگ.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

(~.)

اسم[ویرایش]

(سِر)

  1. نهان.
  2. سَر
  3. کله.

برگردان‌ها[ویرایش]

پهلوی[ویرایش]

اسم[ویرایش]

  1. از اعضای بدن شامل گردن به با
لاتین
  1. رییس، مه
ترکی
  1. فکر، اندیشه.
  2. زور، قوت.
  3. پسوندی است که در موارد ذیل استعمال شود. الف: پسوند زمان: پیرانه
سریانی
ب:پسوند مکان: رام
ایتالیایی

اسم[ویرایش]

capo

اسم[ویرایش]

testa

انگلیسی
vertex