سپید
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /سِپید/
صفت[ویرایش]
سپید
- سفید، برنگ سفید، پوست سفید. اسپید. اسفید.
- رنگ شیر خوراکی، رنگ برف تازه.
کهن واژه[ویرایش]
- سِپید در زبان معیار باستان ممکن است به صورت سَپِد تلفظ گردد؛ و حاکی از بارش برف به اندازهای است که فقط زمین را سفیدپوش نماید؛ و لذا سپید از سَپِد و سفید نیز از سپید اقتباس شده است.
ترجمهها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه
- Unipers: sepid