سیمرغ
فارسی
[ویرایش]ریشه‌شناسی
[ویرایش]- پارسی میانه (پهلوی)
آوایش
[ویرایش]- /سِیمُرغ/
اسم خاص
[ویرایش]
سیمرغ
- مرغ افسانه‌ای و موهوم که گاهی به سی مرغ هم تعبیر شده است.
- بیابان و سیمرغ و سرمای سخت/ که چون باد خیزد بدرّد ردخت «فردوسی»
- سیمرغ ویژه آیین زابلیان بوده نه ایرانیان، که بار نخست وقتی طفل زال بر سکو (استودان) یا دامنه کوهی گذاشته شد تا نفله گردد؛ سیمرغ ظاهر شد و او را با خود برد.[۱]
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
پانویس
[ویرایش]- ↑ بار دیگر هنگام زادن رستم پسر زال ظاهر میشود که در نقش ماما بود با نوش‌داروی بیهوش کننده. مدارکی غیر مستقیم سیمرغ را ملکه‌ای به تمدن بابل باستان ربط می‌دهد.
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه