شم زبانی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /شَمّ/زَبانی/

اسم مرکب

شم‌زبانی

1. (زبانشناسی): تصور ذهنی اهل زبان از دستور و کارکرد زبان، یا توان هر فرد از اهل‌زبان برای درک و دریافت تمایزهای موجود در عناصر زبان که به‌مرور زمان به‌صورت ملکه نفسانی درمی‌آید.
2. (قدیم): درک کردن آن، چیزی از آن دریافتن.

   از خویشتن آزاد زی از هر بلایی شاد زی/ هرجا که باشی راد زی چون یافتی از عشق شم

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن