شم زبانی
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /شَمّ/زَبانی/
اسم مرکب[ویرایش]
شم‌زبانی
- (زبانشناسی): تصور ذهنی اهل زبان از دستور و کارکرد زبان، یا توان هر فرد از اهل‌زبان برای درک و دریافت تمایزهای موجود در عناصر زبان که به‌مرور زمان به‌صورت ملکه نفسانی درمی‌آید.
- (قدیم): درک کردن آن، چیزی از آن دریافتن.
- از خویشتن آزاد زی از هر بلایی شاد زی/ هرجا که باشی راد زی چون یافتی از عشق شم
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن