شوی

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • پهلوی

آوایش[ویرایش]

  • /شُوی/

اسم[ویرایش]

شوی

  1. شوهر، اقتباس یافته از شب که در واقع حراست از زن در فضای رعب‌آور تاریکی بوده است.
    چو بر جست و آمدش هنگام شوی/ چو پروین شدش روی و چون مشک موی «فردوسی»

ریشه شناسی۲[ویرایش]

اسم[ویرایش]

شَوی

  1. پیراهن.
  2. گوشت کباب کرده، گوشت بریان.

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین/ شاهنامه