شوی
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /شُوی/
اسم[ویرایش]
شوی
- شوهر، اقتباس یافته از شب که در واقع حراست از زن در فضای رعبآور تاریکی بوده است.
- چو بر جست و آمدش هنگام شوی/ چو پروین شدش روی و چون مشک موی «فردوسی»
ریشه شناسی۲[ویرایش]
اسم[ویرایش]
شَوی
- پیراهن.
- گوشت کباب کرده، گوشت بریان.
برگردانها[ویرایش]
ترجمهها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ شاهنامه