شوی
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پهلوی
آوایش
[ویرایش]- /شُوی/
اسم
[ویرایش]
شوی
- شوهر، اقتباس یافته از شب که در واقع حراست از زن در فضای رعب‌آور تاریکی بوده است.
- چو بر جست و آمدش هنگام شوی/ چو پروین شدش روی و چون مشک موی «فردوسی»
ریشه شناسی۲
[ویرایش] اسم
[ویرایش]شَوی
- پیراهن.
- گوشت کباب کرده، گوشت بریان.
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ شاهنامه