شوهر
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- اوستایی
آوایش[ویرایش]
- /شُوهَر/
اسم[ویرایش]
شوهر
- همسر زن، شوی، شو، مردی که با زنی ازدواج کند، مرد زندار.
- شوهر ممکن است به دو بخش شو یعنی شب و هر در زبان معیار باستان استعارهای عرعر الاغ بوده که اغلب شبها برای انسان هم اتفاق میافتد.
- شُوْهَرْ: در گویش گنابادی (گبری) یعنی همخوابه قانونی (شُوْ) که (هَرْ) همیشه کنار جفتش میخوابد.(رک : هَرْشُوْ)
- بعل (بَعْل).
- زوج. شوی. جفت. همسر. میره. حلیل. مرد آنگاه که زن گرفته باشد.
––––
برگردانها[ویرایش]
ترجمهها
|
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین