شیخ
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /شَیخ/
صفت[ویرایش]
- عالم شیعه، رئیس طایف، مرد پیر، مرشد.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
- (گویش نیشابوری): مرد روحانی و عالم دینی مسلمان. آخوند. اطلاق کلی بر پیری که زیاد می‌داند متدین است و عمامه (دستار) بر سر دارد.
- (جمع): شیوخ یا شیخا.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین