آخوند

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آ/خوند/

صفت

آخوند

1. آنکه دانش‌های دینیِ اسلامی تحصیل کرده است، عالِم دینی، پیشوای مذهبی.

   آخوند سابقه تاریخی مانند شیخ، واعظ‌ و غیره ندارد، قدر مسلّم اولین‌بار لقب ملاصدرا شده و ممکن است به دو بخش آ - خوند تجزیه گردد، و این کلمه اخیر با خواند و خواننده مترداف است؛ آخوند در کل به معنی خواننده و مصیبت‌گو است

مترادف‌ها

• آخوند عمامه‌سیاه، آخوند عمامه‌سفید، واعظ، شیخ، مفتی، روحانی، آیت‌الله، ملّا، مکتب‌خانه

---

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: cleric
• theologian
• mullah

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ فارسی به پهلوی/فرهنگ شمس