عار
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
اسم[ویرایش]
عار
- عیب، ننگ، رسوایی.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
پهلوی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
اسم[ویرایش]
عار
- ننگ
- پیاده نگردد که عار آیدش ..... ز شاهی تن خویش خوار آیدش
آذری[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- [عار]
قید[ویرایش]
عار
- حیا، خجالت، خجالت کشیدن همراه با شرم در گویش بهاری
- عار ناموس.
- حیا و ناموس.
- عار ناموس.