فجور
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /فُجور/
اسم مصدر
[ویرایش]
فجور
- کردار و رفتار زشت، تبهکاری. فسق. فسق و فجور. مقابل تقوا.
- دور از فجور و فسق بری از ریا و زور/ شسته رسوم رزق و نبشته دو نیم وی. «منوچهری»
- گناه کردن، زنا کردن. سرپیچی از حق، تباهکاری.
- فُجوْر: در گویش گنابادی یعنی گستردن جرم، همه‌گیر کردن پلیدی، جنایت پراکنی.
| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین