لنج

فارسی

ریشه لغت

• ایرانی

آوایش

• /لَنج/–/لِنج/

اسم

لَنج

1. کِشتی، نوعی قایق بزرگ که از چوب ساخته می‌شود؛ این واژه در میان کشورهای حاشیه خلیج فارس نیز رایج است.
2. لنگ: شل، اعرج، لنگ.
3. لُپ، خرام، ناز، سدر.

فعل

1. بیرون کشیدن، بیرون بردن چیزی را از جایی به جایی.

زبان دیگر

• الگو:دشتی

لُنج

1. لب

• الگو:بروجردی

لُنج

1. مدخل کندوی زنبور عسل.

تکمله

1. بيرون، رخ. (فرهنگ اسدی نخجوانی)
2. لفج، پوز، فرنج، بتفوز، نول، لوچه، مشفر در شتر.
3. بيرون، روی و رخ و بيرون لب را نيز گويند.(اوبهی).
4. لب ستبر. لوشه، لبشفه. لُپ.
5. اندرون رخساره باشد که گردبرگرد دهان است از جانب درون و بعضی گويند بيرون روی است يعنی بر دور بينی و پاره‌ای از روی و تمام چانه و زنخ. (برهان)
6. درون دهن بود که آن را کب و آکب و پچ و پوچ خوانند و در خراسان لُنبوس خوانند.
7. خرام، ناز. (غياث).
8. خرام و آن رفتاری باشد از روی ناز و کبر. (برهان)
9. لنگ. شَل. اعرج.
10. برکشيدن، بیرون کشیدن، آويختن. (برهان )
11. (فعل امر): امر از لنجیدن به معنی بيرون کشيدن، يعنی بيرون‌کش و بيرون‌بر و بيرون‌بيار.

منابع

• فرهنگ لغت معین