لنجیدن

فارسی

ریشه لغت

ایرانی

آوایش

• /لَنْجیدَن/

مصدر متعدی

لنجیدن

1. درآوردن، بیرون کشیدن. خرامیدن.

فعل

1. بيرون کشيدن. (برهان)
2. از جائی بيرون کشيدن. کشيدن از جائی. آختن، آهختن. (فرهنگ اسدی نخجوانی)
3. رفتن به ناز و کبر چنانکه عکه رود با جنبانيدن دم دراز خود. خراميدن.

صرف

فعل‌ها
بن واژه			لنجیدن
بن ماضی			لنجید
بن مضارع			لنج
شخص		مفرد			جمع
		اول شخص	دوم شخص	سوم شخص	اول شخص	دوم شخص	سوم شخص
گذشته		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	لنجیدم	لنجیدی	لنجید	لنجیدیم	لنجیدید	لنجیدند
	استمراری	می‌لنجیدم	می‌لنجیدی	می‌لنجید	می‌لنجیدیم	می‌لنجیدید	می‌لنجیدند
	کامل	لنجیده بودم	لنجیده بودی	لنجیده بود	لنجیده بودیم	لنجیده بودید	لنجیده بودند
	التزامی	لنجیده باشم	لنجیده باشی	لنجیده باشد	لنجیده باشیم	لنجیده باشید	لنجیده باشند
	مستمر	داشتم می‌لنجیدم	داشتی می‌لنجیدی	داشت می‌لنجید	داشتیم می‌لنجیدیم	داشتید می‌لنجیدید	داشتند می‌لنجیدند
حال		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	لنجم	لنجی	لنجد	لنجیم	لنجید	لنجند
	استمراری	می‌لنجم	می‌لنجی	می‌لنجد	می‌لنجیم	می‌لنجید	می‌لنجند
	کامل	لنجیده‌ام	لنجیده‌ای	لنجیده/لنجیده‌است	لنجیده‌ایم	لنجیده‌اید	لنجیده‌اند
	ملموس	دارم می‌لنجم	داری می‌لنجی	دارد می‌لنجد	داریم می‌لنجیم	دارید می‌لنجید	دارند می‌لنجند
	التزامی	بلنجم	بلنجی	بلنجد	بلنجیم	بلنجید	بلنجند
آینده	-	من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
		خواهم لنجید	خواهی لنجید	خواهد لنجید	خواهیم لنجید	خواهید لنجید	خواهند لنجید
دستوری		-	تو	-		شما	-
	امر		بلنج			بلنجید
	نهی		نلنج			نلنجید

منابع

• فرهنگ لغت معین