مانی
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پارسی میانه (پهلوی)
آوایش
[ویرایش]- /مانی/
اسمخاص
[ویرایش]
مانی (نامباستانی)
- نقاش و پیامبر ایرانی در دوران ساسانیان و صاحب کتاب ارتنگ یا ارژنگ.
- چو بیدار گردی جهان را ببین/ که دیباست گر نقش مانی به چین «فردوسی»
- فرانسوی
اسم
[ویرایش]مانیا
- دیوانگی، جنون.
- علاقه مفرط به چیزی یا عملی.
| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ شاهنامه