متاله

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /مُتَألّهِ/

صفت

متاله (قدیم)‎

1. آنکه بر الاهیات احاطه دارد؛ دانشمند علوم دینی.
2. آنکه به پرستش خدا می‌پردازد.
3. کسی که به علم الهیات اشتغال دارد؛ عابد، زاهد، عارف.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین