زاهد

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /زاهِد/

صفت

زاهد (تصوف)‎

1. سجاده‌نشین، آنکه از دنیا و بهره‌های آن رویگردان است و مدام در حال عبادت و ذکر است.
2. پارسا، پرهیزکار، عابد، آن‌که دنیا و خوشی‌های آن را برای آخرت ترک می‌گوید.

   تو که در مدرسه نظامیه تحصیل کرده‌ای لابد سرگذشت آن زاهد را میدانی که یک عمر عبادت کرد و همینکه چشم او به یک زن افتاد مقهور هوای نفْس شد. «خداوند الموت»

مترادف‌ها

• عابد، عارف، سالک

---

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن