محاوره‌کردن

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /مُحاوِره/کردَن/

مصدر لازم[ویرایش]

محاوره‌کردن

  1. گفتگو‌ کردن.
    با او نمی‌تواند روان و آسان محاوره کند. «مینوی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن