مرز

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /مَرز/

اسم

مرز

1. قسمتی از زمین یا خطی در زمین یا عوارض طبیعی (کوه، رودخانه، و مانند آنها) که قلمرو دو کشور همسایه را از هم جدا می‌کند، سرحد، کناره، کران، حد.

اسم

مُرز

1. مقابل سوراخ.
2. شرابی که از گندم و گاورس و جو سازند، بوزه.

ریشه شناسی۳

مَرِزْ

1. در گویش گنابادی یعنی به هم نریز، ریخت و پاش نکن ، خراب نکن.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن