مصدر

فارسی

مصدر

(ادبی): در دستور زبان کلمه‌ای که با افزودن پسوند ــَـ ن به آخر بُن ماضی ساخته می‌شود و بر انجام کار یا داشتن حالتی یا اِسناد، بدون مفهوم زمان و شخص دلالت میکند، مانند بردن و گفتن.
مصادر سقیمهٔ زبان فارسی که در اعلال گاهی از حروف اصلی مصدر یک یا دو حرف بیشتر باقی نمی‌ماند، قابل استقلال نیست. «طالبوف»
فعلی است بدون زمان و ضمائر. جمع مصادر
منبع، جای بازگشت، سرچشمه.
(نظامی): گماشته.
به یاد تیمسار و مصدرش افتاد. تیمساری که بازنشسته بود، اما مصدر داشت. «دانشور»

ترجمه
انگلیسی: orderly infinitive gerund action noun		go to be to

مصدر

(قدیم): ویژگی جایی که کسی یا چیزی در بالای آن قرار گرفته باشد. مقدم داشته شده، در صدر قرار داده. در ابتدا آورده شده.
آنکه به ریاست و صدارت رسیده. کسی که در صدر جای دارد. صدرنشین.