مضارع‌التزامی
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /مُضارعِ/اِلتزامی/
اسم مرکب[ویرایش]
مضارع‌التزامی
- (ادبی): در دستور زبان، فعلی که از افزودن «بـ» به اول مضارع ساده ساخته می‌شود و صورت گرفتن آن را در زمان حال یا آینده با تردید یا احتمال بیان میکند، مانند: بخوانَد، بروم، بگویی.
مترادف‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن