ملکوت

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /مَلَکوت/

اسم

ملکوت

1. سلطه الهی و آسمانی.
2. عالم فرشتگان، جهان مینوی، عالم بالا.

زبان دیگر

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /مَلهَ/کوت/

قید

1. محله کوت‌ها در شهر یا ناحیه‌ای، شاید کوتی‌ها در بین‌النهرین که اصالت ایرانی داشتند.

   ملکوت ممکن است از دو کلمه مَلهَ به معنی محله و کوت که در اینجا دو تعیبر بر آن قابل تصور هست، نخست قوم باستانی کوتیان در ردیف هوریان، لولوبیان و‌ عیلامیان بودند‌. و دیگر اینکه کوت به معنی لخت بوده که صفتی بود در دنیای باستان به قوم و قبایلی که لباس بر تن نداشتند یا بر تن نمی‌کردند، بدین سبب بعدها ملکوت یا بهشتی عنوان شده‌اند.

منابع

• فرهنگ لغت معین