منبر
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /مِنبَر/
اسم مرکب
[ویرایش]
منبر
- صندلی مانندِ بلندی که دارای چند پله است و خطیب یا واعظ در بالای آن می‌نشیند و خطبه می‌خواند یا وعظ میکند. مفردِ منابر.
- کرسی پله دار که واعظ هنگام سخنرانی بالای آن می‌نشیند.
استعاره
[ویرایش]
- بالای منبر رفتن: الف- نصیحت کردن، موعظه کردن. ب- غیبت کردن از کسی.
کهن واژه
[ویرایش]
- منبر ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش مَن - بَر قابل تجزیه باشد؛ که مفهوم کلی از آن به معنی محیط من، پیرامون من، یا حتی کلاس من، بوده است.
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
- فرهنگ بزرگ‌سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس