منبر
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /مِنبَر/
اسم مرکب[ویرایش]
منبر
- صندلی مانندِ بلندی که دارای چند پله است و خطیب یا واعظ در بالای آن می‌نشیند و خطبه می‌خواند یا وعظ میکند. مفردِ منابر.
- کرسی پله دار که واعظ هنگام سخنرانی بالای آن می‌نشیند.
استعاره[ویرایش]
- بالای منبر رفتن: الف- نصیحت کردن، موعظه کردن. ب- غیبت کردن از کسی.
کهن واژه[ویرایش]
- منبر ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش مَن - بَر قابل تجزیه باشد؛ که مفهوم کلی از آن به معنی محیط من، پیرامون من، یا حتی کلاس من، بوده است.
برگردان‌ها[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ‌سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس