نزدیک

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /نَزدیک/

صفت

نزدیک

1. دارای فاصله کم با کسی، چیزی یا جایی، مقابل دور.

   نزدیک ممکن است در زبان معیار باستان به دو یا سه بخش قابل تجزیه باشد، آنچه عنصر خالص در این اصطلاح بوده کلمه دیک به معنای بلندی، کمی از سطح برجسته شده، است.

حرف اضافه

1. جلو، پیش، دَم. دارای تفاوت و اختلاف کم‌ نزدیک به هم. خویشی، نسبت.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن