نیما

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /نِی/ما/

اسم

نیما

1. (قدیم): از اسامی مردانه ایرانی.

   نیما در زبان فارسی به معنی عادل و دادگر است، کسی که نسبت به دیگران منصف است. نیم + الف صفت فاعلی.

2. ریشهٔ نیما، مازندرانی بوده و به معنای کمان می‌باشد، همچنین نام کوهی در حوالی نور مازندران می‌باشد.

   درباره‌ی نام نیما دو روایت وجود دارد اول این که نام یکی از اسپهبدان تبرستان است، دیگر این که نیما وارونه شده کلمه امین است. سیروس طاهباز معتقد است که روایت دوم درباره نیما درست‌تر است.

3. ریشه این کلمه احتمالا" نیم ماه (ماه شب چهاردهم) است.
4. نیما در زبان عبری مونث است! معانی آن به عبری، نعمت یا رحمت، سر رشته و ملودی. در زبان تبتی هم نام پسرانه است و هم دخترانه و معنی آن در زبان تبتی خورشید است. در زبان مازندرانی -سمت نور و حومه- به‌معنی «نیامده» می‌باشد در مقابل «بیما» آمده.