پنج
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /پَنج/
اسم[ویرایش]
پنج
- (ریاضی): عدد اصلی مساوی چهار باضافه یک، یا پنج و شش.
- پِنْجَ: در گویش گنابادی یعنی نوک انگشتان دست، پنجه دست.
- حواس پنجگانه یا حواس خمسه و جهات شش گانه.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین